Dr Marcin Gołębiewski: Najczęstszym problemem jest utrzymanie stabilności aerobowej pryzmy z kukurydzą (szczególnie latem) oraz rozwój pleśni i grzybów spowodowany wysoką koncentracją łatwo-rozpuszczalnych cukrów i dostępnością powietrza. W związku tym, zalecane jest dodawanie związków azotowych niebiałkowych do zakiszonego materiału lub innych dodatków z grupy inhibitorów fermentacji (np. Kwas propionowy). Stosowanie tego typu dodatków może mieć jeszcze inne następstwa. Pierwszym jest poprawa strawności kiszonki poprzez rozkład włókna paszowego. Drugim, zwiększenie zawartości białka ogólnego w takiej paszy.
Jakie błędy najczęściej popełniają rolnicy stosując dodatki w przypadku kiszonki z kukurydzy?
M.G.: Bardzo często dodawane są inokulanty w połączeniu z cukrami (melasą), co w rezultacie może prowadzić do nadmiernego rozwoju drożdży i tym samym mikotoksyn w takiej paszy. Poza tym, efekt działania inokulantów jest widoczny gdy liczba jednostek tworzących kolonie bakterii w inokulancie kilkukrotnie przewyższa tę wartość w zakiszanym materiale. W praktyce, w przypadku dobrze sporządzonej kiszonki z kukurydzy trudno takie efekt uzyskać. Rzadko natomiast rolnicy stosują związki azotowe niebiałkowe, których zastosowanie w przypadku wysoko energetycznych i niskobiałkowych pasz, takich jak kiszona z kukurydzy, rzeczywiście ma sens.
Jakie konkretnie rodzaje dodatków należy użyć w przypadku zbyt wysokiej suchej masy i związanego z tym problemu z ubiciem?
M.G.: Niestety wszystkie dodatki paszowe wymagają odpowiedniej wilgotności zakiszanego materiału (> 60%). Trzeba jasno powiedzieć, że nie ma dodatków które spowodują że źle przygotowany, przesuszony, czy rozdrobniony materiał da się dobrze zakonserwować. Jeśli materiał jest zbyt przesuszony można pokusić się o aplikację dodatków dozowanych z większej objętości wody.
Może jakaś mała prognoza na ten rok? Biorąc pod uwagę aktualny stan roślin i warunki można przypuszczać, że plon będzie dobry?
M.G.: Zapowiada się super.
