– Niedobór krajowej produkcji trzody chlewnej uzupełniany jest importem prosiąt, wynoszącym blisko 5 milionów sztuk. Jeszcze nie tak dawno głównym i największym odbiorcą duńskich prosiąt były Niemcy. To się szybko zmieniło. Obecnie to Polska odbiera już 50% eksportowanych prosiąt z Danii. Mało tego. Duńczycy szacują, że w 2024 roku do Polski będzie trafiało około 12 milionów prosiąt, a nasz kraj stanie się największą tuczarnią na skalę europejską – relacjonuje Aleksander Dargiewicz podczas zorganizowanego przez redakcję "top agrar Polska" Forum Rolników i Agrobiznesu.
Mamy zatem do czynienia ze zjawiskiem międzynarodowej specjalizacji w produkcji trzody chlewnej. Fermy duńskie z cyklu zamkniętego przestawiły się i wyspecjalizowały w produkcji prosiąt. Do tego niezbędne było powiększenie średniej liczby loch w jednym obiekcie, która obecnie wynosi ponad 2000 sztuk.
Z drugiej strony stoją polscy rolnicy, którzy coraz częściej inwestują w nowoczesne tuczarnie, mieszczące 1000 zwierząt. To one obecnie stały się już standardem w europejskich krajach o największej produkcji żywca wieprzowego. Na pierwszy rzut oka wszystko wygląda na udaną i poukładaną współpracę międzynarodową, w której każdy z krajów odgrywa swoją rolę w łańcuchu produkcyjnym. Duńczycy produkują prosięta, zaś rolą polskich producentów żywca jest tucz importowanych zwierząt do wagi rzeźnej, czyli do około 120 kg.
– Ale czy na pewno jest to dobry kierunek rozwoju naszej rodzimej produkcji żywca wieprzowego? Zastanówmy się, jakie zagrożenia kryją się za tak przyjętą specjalizacją produkcji z punktu widzenia polskiej produkcji trzody chlewnej? Co możemy zyskać, a jak wiele stracić? – pytał Dargiewicz.
opr. pj-t
