Historia rozrzutników Bergmann sięga roku 1954, kiedy powstały pierwsze modele M 50, M 60 i M 70. Te trzy rozrzutniki były wyposażone w jeden lub dwa poziome walce rozrzucające z zębami i miały dopuszczalną masę całkowitą 2,5 lub 3 t. Od 1959 roku M 70 został zastąpiony modelem M 75 o dopuszczalnej masie całkowitej 3,5 t, którego produkcja, podobnie jak M 50 i M 60, trwała do początku lat 60.
W 1960 r. asortyment produktów rozszerzono o ładowarkę półportalową L 100, która umożliwia załadunek obornika, słomy, siana i wielu innych materiałów, dzięki czemu rozrzutniki obornika stały się bardziej wszechstronne.
Od 1962 r. pojawiła się po pierwszych rozrzutnikach seria M 42 do M 82 z pięcioma modelami, większą pojemnością ładunkową, dopuszczalną masą całkowitą od 2,2 do 3,5 t oraz podwoziem jedno i dwuosiowym jako rozrzutniki obornika i wozy wielozadaniowe. W celu szerszego wykorzystania rozrzutników obornika i wielozadaniowych wozów typoszeregu M 62, M 72 i M 82 opracowano zawieszaną ładowarkę AL 10, która umożliwia załadunek trawy, słomy, liści buraków i wielu innych materiałów.
Zobacz także: Które ciągniki wybierali rolnicy w listopadzie?
Pod koniec lat 60. do oferty niemieckiego producenta trafił model M 92 o dopuszczalnej masie całkowitej 5,7 lub 6,5 t, a na początku lat 70. model M 102 jako model dwuosiowy o dopuszczalnej masie całkowitej 7,1 t. Od połowy lat 80. model M 92 był również dostępny jako resorowany rozrzutnik tandemowy. Oferowane były trzy adaptery rozrzucające: adapter rozrzucający z zębami (M 42 i M 52) oraz ślimakowy adapter rozrzucający (od M 62), każdy z dwoma poziomymi walcami rozrzucającymi (wysokość przepustowa od 600 do 850 mm) i zasięgiem rozrzucania ok. 2 m, oraz adapter z szerokim rozrzutem z trzema pionowymi walcami rozrzucającymi z zębami i zasięgiem rozrzucania od 4 do 5 m. Od końca lat 70. dla M 92 oferowany był adapter rozrzucający SG z dwoma poziomymi walcami rozrzucającymi i wysokością przepustową 1 100 mm.
Od początku do połowy lat 70. pięć modeli M 42, M 52, M 62, M 72 i M 82 zostało zastąpionych sześcioma modelami M 44, M 54, M 64, M 64 S, M 74 i M 84. W porównaniu z poprzednimi modelami miały one większą pojemność ładunkową (od 4,9 do 7,5 m³), większy rozstaw kół i szersze opony, a także wyższą dopuszczalną masę całkowitą (od 3,1 do 5,7 t). Ich produkcja trwała do ok. 1990 r., podobnie jak modeli M 92 i M 102.
Nowa generacja rozrzutników
W latach 80. modele jednoosiowe M 450, M 550, M 600 i M 700 SG oraz resorowane modele tandemowe M 800 GTA, M 1200 i M 1600 wprowadziły na rynek nową generację rozrzutników o dopuszczalnej masie całkowitej od 4,5 do 16 t. Były one seryjnie wyposażone w ślimakowy adapter rozrzucający z dwoma walcami. Począwszy od modelu M 700, w 1994 r. rozrzutniki zostały po raz pierwszy wyposażone w stalowe ściany boczne.
Dzięki jednoosiowemu TSW 700 i modelowi tandemowemu TSW 800 firma rozpoczęła w 1991 r. produkcję rozrzutników uniwersalnych, które były wyposażone w dwuwalcowy adapter rozdrabniający z wysokością przepustową 1 250 mm i talerzowy adapter rozrzucający. Nowe rozrzutniki uniwersalne zapewniały zasięg rozrzucania do 22 m. Umożliwiły one również precyzyjny rozdział materiałów innych niż obornik.
W latach 90. asortyment rozrzutników obornika i rozrzutników uniwersalnych był stale poszerzany i uzupełniany o nowe modele, jak m. in. M/TSW 1614, 1814, i 1821, o dopuszczalnej masie całkowitej do 18 ton i pojemności ładunkowej do 21 m³. M/TSW 1614 i 1814 z przelotem na adapterze rozrzucającym 1 400 mm (rozrzutnik M) lub 1 350 mm (adaptery rozrzucające z dwoma poziomymi walcami) umożliwiały osiągnięcie coraz wyższej przepustowości.
Pilotbox do rozrzutników
W 1994 r. pojawił się Pilotbox do rozrzutników, który, z niewielkimi modyfikacjami, jest nadal używany do obsługi rozrzutnika za pomocą centralnej skrzynki sterowniczej. Do tego czasu obsługa odbywała się wyłącznie za pomocą urządzeń sterujących na ciągniku. Od 1995 r. Bergmann stosuje jako łańcuchy podłogi transportowej wyłącznie okrągłe łańcuchy stalowe o wymiarach 14 x 50 mm i sile zrywającej 25 t/łańcuch. W ten sposób firma do dziś wyznacza standardy w zakresie sztywności konstrukcyjnej podłogi transportowej.
Pod koniec 1996 r. zaprezentowano pierwszy rozrzutnik o szerokości nadwozia 2 050 mm – TSW 1818 S. Był on dostępny wyłącznie jako rozrzutnik uniwersalny z przelotem na adapterze rozdrabniającym 1 350 mm i talerzami rozrzucającymi o średnicy 1 000 mm.
W 1998 r. asortyment produktów uzupełniono o systemy wymienne Vario. Umożliwiło to stosowanie różnych nadwozi, takich jak nadwozia rozrzutnika, nadwozia objętościowe, nadwozia zbiornikowe, a także przyczepy wywrotki, tylko z jednym podwoziem. Był to również czas wprowadzenia podwozi z hydraulicznym wyrównywaniem osi, podwozi tridemowych oraz montażu pierwszych urządzeń ważących do rozrzutników.
Pierwsze rozrzutniki z wanną stożkową
W 2001 r. wyprodukowano pierwsze rozrzutniki z wanną stożkową wykonaną całkowicie ze stali. Ma ona wyraźne zalety w porównaniu do wanien z równoległymi ścianami bocznymi:
- mniejsze zużycie ścian bocznych,
- mniejsze zapotrzebowanie ciągnika na moc,
- brak zagęszczania i zatoru materiału przed adapterem rozdrabniającym lub rozrzucającym,
- mniejsze siły działające na łańcuchy podłogi transportowej i napęd,
- a także lepszy wynik rozrzucania.
Stożkowa wanna wykonana całkowicie ze stali była stosowana w rozrzutnikach od modelu M/TSW 1414 S.
Dwuwalcowe adaptery rozdrabniające w rozrzutnikach uniwersalnych miały wysokość przepustową 1 350 mm. Począwszy od modelu TSW 1414, opcjonalnie można było również wybrać trzywalcowy adapter rozdrabniający z wysokością przepustową 1 800 mm.
W 2005 r. Bergmann dzięki nadwoziu rozrzutnika TSW A 19 na Mercedesie Actros przedstawił na targach Agritechnica pierwszą maszynę samobieżną ze sterowanym przez GPS dokładnym rozrzucaniem. Na targach Agritechnica 2009 zaprezentowano nowy rozrzutnik obornika M 1080 oraz po raz pierwszy TSW 6230 S z podwoziem hydraulicznym. Prezentowane było również nadwozie rozrzutnika TSW A 33 ze sterowanym przez GPS dokładnym rozrzucaniem na podwoziu Holmer Terra Variant.
Agritechnica 2009 były również sygnałem startowym dla przyszłościowego terminalu obsługi ISOBUS, który został wprowadzony do rozrzutników Bergmann.
W 2015 r. na rynku pojawił się rozrzutnik z możliwością ważenia TSW 5210 W. Następne były rozrzutniki z możliwością ważenia TSW 6240 W i TSW 7340 S. Podwozia Vario w połączeniu z nadwoziami rozrzutników były już produkowane jako modele specjalne z urządzeniami ważącymi.
Pierwszy rozrzutnik niskopodwoziowy
Na kolejnych targach Agritechnica 2017, producent zaprezentował pierwszy rozrzutnik niskopodwoziowy - model TSW 2140 E. Na rynku wyróżnia go konstrukcja z wanną o szerokości 1 800 mm i dużymi oponami VF 480/95 R50, odróżniając od klasycznych rozrzutników niskopodwoziowych z wąską wanną i mniejszymi kołami.
Kolejne lata to ciągłe innowacje i modernizacje rozrzutników ze szczególnym ukierunkowaniem na rolnictwo precyzjne oraz coraz większe wydajności pracy.
Główną atrakcją zaprezentowaną na targach Agritechnica 2019 był nowy i opatentowany adapter z szerokim rozrzutem V-Spread, który można rozpoznać po talerzach rozrzucających ustawionych w kształcie litery V poprzecznie do kierunku jazdy i który w zależności od rozrzucanego materiału umożliwia uzyskanie szerokości roboczej do 36 m.
Najważniejszym wydarzeniem dla firmy Bergmann na targach Agritechnica 2023 była prezentacja funkcjonalnego prototypu Bergmann Xpert 5.24. Była to premiera nowej generacji rozrzutników Xpert z całkowicie nową koncepcją konstrukcyjną, stopniowo wprowadzaną na rynek od jesieni 2025 roku. Wraz z nową serią po raz pierwszy zostanie zaprezentowany system ISOBUS TIM dla rozrzutników nawozów organicznych. Zaimplementowane są tu dwie funkcje:
- SpeedControl do dopasowania ilości materiału rozrzucanego poprzez zmianę prędkości jazdy ciągnika przy zachowaniu tej samej prędkości podłogi transportowej oraz
- PTOControl z różnymi opcjami dostępu do wału odbioru mocy ciągnika.
Dziś rozrzutniki Bergmann to naszpikowane technologiami maszyny, które z powodzeniem pracują w nowoczesnych gospodarstwach.
