![System korzeniowy ziemniaka składa się z licznych korzeni bocznych, które wyrastają w kilku miejscach, tworząc kilka odrębnych wiązek, ale trudnych do rozdzielenia na pierwszy rzut oka. Jako pierwsze powstają korzenie wiązkowe wokół kiełka. Następnie ziemniak czerpie składniki i wodę z korzeni, wyrastających z podziemnego przedłużenia łodygi oraz ze stolonów. Te ostatnie (na zdjęciu) odpowiadają za odżywianie powiększających się nowych bulw. Mają szczególne znaczenie dla odżywiania składnikami o małej mobilności, jak siarka, wapń i mikroelementy.](https://static.topagrar.pl/images/2024/04/22/o_533488_1280.webp)
Według norm frakcję sadzeniaków stanowią bulwy, których średnica jest większa niż 25 mm (rozp. MRiRW z 27.04.2004 r.). Dokument ten nie określa natomiast maksymalnej średnicy sadzeniaków. Nie znaczy to także, że w jednej partii handlowej mogą znajdować się bulwy o skrajnych wielkościach. Takie wymieszanie w worku bulw o dużych różnicach ich średnic komplikuje precyzję sadzenia lub dobór odpowiedniej wielkości miseczek w sadzarkach, co ostatecznie odbije się na wyrównaniu plantacji już od wczesnych faz rozwoju.
Producenci ziemniaków znają biologiczną zależność tej rośliny, tj. im większy sadzeniak, tym więcej wytworzonych oczek, a ostatecznie łodyg. Wieloletnie badania na dużej liczbie odmian wykazały, że z sadzeniaków o masie 20 g wyrasta ok. 2,5 łodygi, natomiast przyrost na każde 20 g masy sadzeniaka wynosi ok. 0,5–0,6 jednostki łodyg. Można więc dla każdej masy sadzeniaka lub jego średnicy ustalić liczbę łodyg, jaką on wytworzy. Chociaż jest to liczba dość przybliżona, nie zmieniają one jednak zasadniczo podanych relacji.
Więcej nt. zależności wielkości sadzeniaków a prowadzeniem łanu oraz wielkości plonu znajdziesz w artykule wydania 02/2018 „top agrar Polska” na str. 118–121.
[bie]