Uprawa odmian mieszańcowych rzepaku to jednak nie tylko oferowany przez hodowlę postęp biologiczny. Od rolnika wymaga innej agrotechniki, dostosowanej do tempa rozwoju roślin oraz stosowania we właściwym czasie odpowiednich dawek nawozów i środków ochrony roślin. Nie są też one wolne od presji agrofagów, zwłaszcza w sytuacji zmieniającego się klimatu. Na niektóre z tych czynników odmiany nowego typu są bardziej odporne, np. na okresowe susze, przymrozki, czy wybrane patogeny. Jednak zależność ta nie dotyczy wszystkich odmian i stresowych czynników środowiska. Z punktu widzenia rolnika, ich „wadą” jest natomiast dość wysoka cena i konieczność corocznej wymiany materiału siewnego.
Geneza mieszańcowych odmian rzepaku
Hodowla odmian mieszańcowych rzepaku sięga lat 70. XX wieku, a pierwsze z nich zarejestrowano w Europie pod koniec lat 90. Dziś rynek rzepaku to w przeważającej części odmiany hybrydowe, których udział w uprawie w różnych państwach Europy wynosi od 80% do 100%. Główna idea przyświecająca hodowli mieszańców rzepaku to zwiększenie plenności, która jest wypadkową m.in. silnego wigoru, lepszej zimotrwałości, czy zdolności adaptacyjnych…
Cały artykuł o metodach uzyskiwania mieszańcowych odmian rzepaku przeczytasz w nowym wydaniu miesięcznika 10/2020 „top agrar Polska”.
[bie]
