Tak wykonany zabieg nie spełnił swojego głównego celu jakim jest przerwanie przestworów kapilarnych i zahamowanie bezproduktywnego parowania wody – ubytku wilgoci glebowej. Po bliższych oględzinach okazuje się bowiem, że duże części pola są nietknięte zębem czy lemieszem roboczym sprzętu podorywkowego, który nie zagłębiał się w twardej skorupie gleby. Te wzruszone – wyrzuciły na powierzchnię liczne bryły wielkości od kilkunastu do ponad 20 cm. Na cięższych glebach można też znaleźć wyrwane z podłoża odłamki wielkości 30–40 cm, które odsłaniają profil na zbliżoną głębokość, co sprawia wręcz idealny, lecz w tych warunkach wyjątkowo niepożądany, komin wentylacyjny [patrz foto].
Lokalnie pada, co pomoże rozkruszyć duże bryły podczas zabiegów doprawiających pole, ale w miejscach, gdzie deszczu ciągle brakuje, jego przygotowanie do siewu poplonów, czy wkrótce rzepaku będzie bardzo trudne. Wówczas na pewno nie wystarczą bierne narzędzia, a i liczba przejazdów maszyn będzie większa, co podniesie nakłady już na starcie wegetacji.
Wysiany materiał będzie też przykryty przesuszoną glebą i zostanie prawdopodobnie umieszczony w mocno przesuszonym podłożu, co z kolei zwiastuje niewyrównane i spóźnione wschody. Jesienny rozwój roślin i kształtowanie zawiązków przyszłego plonu będzie wówczas ograniczone, nie mówiąc już o ewentualnych konsekwencjach słabszego ich przezimowania.
Na poprawę tych warunków natura ma jeszcze trochę czasu, chociaż już coraz mniej i nie zawsze jest łaskawa dla producentów. Szybko też jesienią zmieniają się warunki wegetacji – temperatura, długość dnia, przymrozki – co sprawia, że loteria pogodowa staje się coraz bardziej zawodna, a szansa powodzenia niewielka, niemal jak w totolotku.
[bie]
