Choć bowiem obecne prawo ustala, że komisje te składają się z co najmniej trzech osób, w tym jednego przedstawiciela izby rolniczej, to jednak przepisy nie ustalają struktury organizacyjnej komisji, przez co należy rozumieć, że wszyscy członkowie pełnią te same obowiązki. O ile jednak członkowie komisji etatowo zatrudnieni w jednostkach, które wskazały ich do składu komisji (urząd gminy, ośrodek doradztwa rolniczego), pracę tę wykonują przede wszystkim w godzinach pracy, o tyle przedstawiciele izby rolniczej pracę w komisji świadczą kosztem czasu przeznaczonego na prowadzenie gospodarstwa rolnego. Oni to – jak zaznacza Wielkopolska IR – z dużą rezerwą podchodzą do równie czasochłonnych procedur administracyjno-biurowych, jak np. wypełniania protokołów, dokonywania obliczeń, przygotowania zestawień, czy wysyłki dokumentów do wojewody.
Tymczasem w przypadku wystąpienia klęski o dużym zasięgu, gminne zespoły komisji przygotowują dokumentację nawet dla kilkuset poszkodowanych. Zachodzi więc potrzeba jednoznacznego wskazania, które instytucje i w jakim zakresie mają zorganizować pracę komisji (np. udostępnić biuro wraz z wyposażeniem, zorganizować przejazd do poszkodowanych gospodarstw) oraz zapewnić obsługę administracyjno-biurową (materialną i osobową). Wiąże się to z potrzebą wskazania źródła finansowania kosztów ponoszonych na obsługę komisji.
Samorząd rolny uważa także, że oddzielnego podejścia wymaga także kwestia ujednolicenia procedur i dokumentacji stosowanej przy obsłudze rolników poszkodowanych na skutek wystąpienia klęski. Dotychczas stosowana zasada samodzielności wojewodów w tym zakresie skutkuje tym, że dopuszcza się pomiędzy województwami wystąpienie różnic, np. w protokołach szacowania strat. Brak jest jednolitej procedury zgłaszania szkody przez rolnika (jedni wojewodowie lub wójtowie/burmistrzowie określają wzór formularza zgłoszenia, inni nie). Co prawda ministerstwo rolnictwa corocznie opracowuje „Zasady szacowania strat”, jednak nie wyczerpują one wszystkich wątpliwości co do prac komisji, co z kolei skutkuje tym, że niektórzy wojewodowie przekazują komisjom bardziej szczegółowe opracowania. Ten brak jednolitości może sugerować, że w jednych województwach łatwiej jest uzyskać pomoc oferowaną przez państwo niż w drugich.
na podst. WIR opr. pł
Fot. Ignaczewski
