Trzeba pamiętać, że nawożenie nią niesie ze sobą ryzyko związane z wytworzeniem się warunków beztlenowych przy zbyt dużej dawce tego nawozu. Dzieje się tak zwłaszcza na glebach cięższych, zwięzłych oraz w przypadku wystąpienia silnych opadów po zastosowaniu dużych dawek gnojowicy. Wtedy woda z gnojowicy wypiera powietrze z gleby, mikroorganizmy glebowe zużywają resztki tlenu i w efekcie powstają warunki beztlenowe. Jeśli panują one przez dłuższy czas, z runi mogą wypadać szlachetne gatunki traw i bobowatych (motylkowatych). Problem ten w mniejszym stopniu występuje na glebach lekkich i piaszczystych. Użytki zielone położone na takich stanowiskach cechuje mniejsze ryzyko, wynikające z nawożenia gnojowicą, gdyż nawet większe opady nie powodują w nich trwałego niedoboru tlenu.
Ze względu na niebezpieczeństwo zachwaszczenia nie powinno się stosować gnojowicy na trwałych użytkach zielonych częściej niż co 2–3 lata. Gnojowicę nierozcieńczoną stosuje się na użytki zielone koszone, gdy zielonkę przeznacza się na siano lub sianokiszonkę. Na użytki wypasane należy stosować ten nawóz wyłącznie rozcieńczony. W praktyce, jeśli tylko jest to możliwe technicznie i opłacalne, rozcieńcza się w stosunku 1 : 1 lub 1 : 2.
Na łąki gnojowicę można zastosować wiosną – w dwóch dawkach po 20 m3/ha w marcu i kwietniu, a na pastwiska do 30 m3/ha jako jedną dawkę w marcu. W okresie wegetacji, ze względu na możliwość poparzenia roślin wskazane jest rozcieńczenie gnojowicy wodą w stosunku 1 : 0,4–0,8. Nawożenie nią najlepiej ograniczyć do łąk. Na pastwiskach gnojowica obniża smakowitość zielonki pobieranej przez zwierzęta, przez co wzrasta ilość niedojadów.
Więcej na temat stosowania gnojowicy na łąkach i pastwiskach przeczytają Państwo w numerze 4/2016 „top agrar Polska” od str. 148.
mwal
Fot. Konieczka
