Podstawowym zabiegiem pielęgnacyjnym na lucerniku jest bronowanie wiosną i po zbiorze kolejnego pokosu, co pobudza rośliny do lepszego rozwoju. Brona zgarnia obumarłe resztki i spulchnia powierzchnię gleby, przewietrzając ją. W następnych latach użytkowania zalecane jest bronowanie lucerny wiosną i po drugim pokosie, co stymuluje wzrost roślin oraz przyczynia się do lepszego wykorzystania stosowanych nawozów.
Głównie fosfor i potas
W następnym roku po zasiewie i dalszych latach uprawy lucerna potrzebuje przede wszystkim nawożenia fosforem i potasem. Zalecane dawki przy średniej zasobności gleb wynoszą w czystym składniku: około 90 kg fosforu i 100–140 kg potasu na 1 ha.
Nawożenie potasem najlepiej podzielić na dwie równe dawki, wysiewając jedną wczesną wiosną, a drugą po pierwszym (zbiór trzech pokosów) lub po drugim pokosie (przy zbiorze czterech pokosów). Jednocześnie gleba powinna zawierać dostateczną ilość wapnia, magnezu, boru i molibdenu, gdyż lucerna jest wrażliwa na niedobór tych składników. Brakujące mikroelementy można uzupełnić odpowiednimi nawozami dolistnymi w dwa tygodnie po zbiorze pokosu.
Azot z powietrza
Głównym źródłem azotu dla lucerny jest azot wiązany przez bakterie brodawkowe na korzeniach. Z reguły ta ilość pokrywa zapotrzebowanie roślin. W niekorzystnych warunkach rozwój bakterii brodawkowych może być zbyt słaby i wtedy pojawiają się niedobory azotu. Rośliny mają jasną barwę, chlorozę i żółknące liście oraz słabo rosną. W takim przypadku trzeba zastosować dodatek azotu mineralnego – nie więcej jednak niż 20 kg/ha. mwal
