W ten sposób Parlament stara się zachęcić mieszkańców wsi do pogłębienia zainteresowania sprawami UE i podjęcia dobrej decyzji w czasie kolejnych wyborów.
Większość gospodarstw w UE to właśnie te małe, jednak to określenie dotyczy wielu różnych rodzajów działalności. Chociaż małe gospodarstwa w niewielkiej części przyczyniają się do unijnej produkcji, mają swój ogromny wpływ na zatrudnienie, wsparcie społeczności wiejskich, krajobraz wsi i zapewnienie trwania lokalnej tradycji i produkcji. To właśnie te gospodarstwa są kamieniem węgielnym unijnego rolnictwa.
Ponieważ małe gospodarstwa są zwykle prowadzone przez rodziny, które często korzystają z produktów, które wytwarzają, mają kilka asów w rękawie, ale jednocześnie mało opcji na innowacje. W łańcuchu dostaw rolnicy mają bardzo słabą pozycję negocjacyjną. Niemniej jednak rolnicy z mniejszych gospodarstw są bardziej elastyczni i potrafią się zmienić charakter działalności, lub radzą sobie inaczej – zatrudniając się poza gospodarstwem.
Unia Europejska widzi trud takich rolników i zna ich rolę w tworzeniu społeczności wsi i zapewnia im utrzymanie mniejszych działalności, przede wszystkim upraszczając biurokrację w czasie starań o dopłaty bezpośrednie. Taki schemat działania wprowadzony jest w ponad połowie państw członkowskich, wliczając w to te kraje, gdzie mniejsze gospodarstwa znacznie przewyższają liczbowo te duże. Co więcej, UE finansuje mniejszych rolników i ich inwestycje, aby w ten sposób poprawić jakość życia na wsi, zróżnicować formy działalności i zapewnić utrzymanie także osobom starszym i kobietom.
Najwięcej małych gospodarstw , bo aż 90% jest w Portugalii, Rumunii, Grecji, Bułgarii, podczas gdy najmniej jest ich w Danii, Niemczech i północnej części Wielkiej Brytanii.
W 2014 r. gospodarstwa o powierzchni mniejszej niż 5 ha stanowiły 69% wszystkich w UE, ale razem ich powierzchnia wynosiła jedynie 7% areału rolniczego Unii.
źródło: European Parliamentary Research Service Blog
