Poziom plonowania buraków to w dużej mierze efekt dobrej zasobności gleb i nawożenia mineralnego oraz organicznego. W trakcie wegetacji zaznacza się dominacja potasu nad innymi składnikami, nawet azotem. Już od początku rozwoju niedobór potasu ogranicza tempo pobierania i transport azotu w roślinach. W trakcie zakrywania rzędów następuje przyspieszenie akumulacji potasu i azotu. W fazie tej dzienna akumulacja może wynosić 10–12 kg/ha K2O.
Z kolei zapotrzebowanie roślin na fosfor wynika m.in. z niezbędności tego składnika w okresie formowania się systemu korzeniowego. Burak cukrowy powinien być więc dobrze zaopatrzony w ten składnik już na starcie wegetacji. Pod koniec sezonu odgrywa on, łącznie z potasem, ważną rolę w kształtowaniu jakości korzeni.
Azot jest najważniejszym, obok wody, czynnikiem kształtującym plon i jakość korzeni. Objawami jego niedoboru są: zahamowany wzrost roślin, jasnozielone liście oraz większa podatność na więdnięcie i zamieranie starszych liści. Nadmiar azotu wywołuje natomiast zakłócenia w gospodarce asymilatami, czego efektem jest gorsza jakość korzeni – obniżona polaryzacja i wzrost zawartości N-α-aminowego, K i Na oraz mniejszy plon cukru.
Więcej o nawożeniu buraków cukrowych przeczytasz w wydaniu 04.2017 „top agrar Polska”.
