Wytwarzaniem serów na niewielką skalę zajmujemy się z mężem od jesieni 2013 roku – opowiadają Beata i Andrzej Cichopkowie z Piotrowa Podłaz, woj. świętokrzyskie. Do tej wioski przybyli 7 lat temu opuszczając odległe o 25 km Kielce. Kupili same zbudowania, bez gruntów rolnych, wyremontowali wiejską chatę i wiedli życie mieszczuchów osiadłych na wsi. On z zawodu inżynier budowlany przebywa od kilkunastu lat na rencie chorobowej, ona z wykształcenia handlowiec jest aktywna zawodowo. – Dojazdy do pracy w Kielcach pochłaniają dziennie ok. 2 godziny, jest to uciążliwe zwłaszcza zimą. Zastanawialiśmy się, jak to zmienić i nasunął się nam pomysł własnej serowarni. Mąż zajął się załatwieniem wszystkich formalności i pozwoleń, a ja skończyłam dwa kursy serowarskie, na które wydałam ok. 2,5 tys. zł – relacjonuje pani Beata. Serowarnia „Podłazy” funkcjonuje na podstawie nieco złagodzonych unijnych przepisów dla lokalnych producentów żywności, jest zarejestrowana jako działalność marginalna, ograniczona i lokalna, tzw. MOL. Decyzją Powiatowego Lekarza Weterynarii w Kielcach wytwórnia otrzymała numer identyfikacyjny oraz określono zakres działalności, którą jest produkcja serów podpuszczkowych twardych i miękkich w ilości 150 kg na tydzień. Oprócz limitu ograniczony został teren sprzedaży do obszaru Świętokrzyskiego i woj. ościennych. Serowarnię urządzono w starej ziemiance, jej adaptacja kosztowała ok. 10 tys. zł, a następne 10 tys. zł wydano na podstawowy sprzęt, tj. dwa palniki gazowe, dwa emaliowane garnki o pojemności 25 litrów, stoły i blaty z blachy nierdzewnej prasy, lodówkę. Więcej o serowarni państwa Cichopków i prowadzonej przez Cypryjczyka w Bobrownikach koło Grabowa piszemy w kwietniowym wydaniu „top bydło” na stronach 6–10. les
