– Trzeba mieć świadomość, że wyprodukowany przez nas rzepak konkuruje z innymi roślinami oleistymi, czyli olejem z palmy oleistej czy z olejem z soi. Nie przeskoczymy poziomu pewnych kosztów produkcji, które ponosimy, ale możemy konkurować jakości. Jest ona dla nas priorytetem, a jej wyznacznikiem jest m.in. zawartość oleju – podkreślał Juliusz Młodecki.
– Największe problemy z olejeniem były z plantacji zbieranych najwcześniej, późniejsze dostawy były już w miarę stabilne – mówił Adam Stępień, dyrektor generalny PSPO.
Problem jest innej natury, producentom trudno pogodzić się z tym, że kontrakt na surowiec jest tak skonstruowany, że za zbyt niskie zaolejenie są potrącenia, lecz nie ma premii za wyższy poziom tego parametru.
– W tym sezonie część dostawców zdecydowała się na umowy na warunkach niemieckich, tj. z dopłatą za zaolejenie. Za każdy 1% powyżej 40% zaolejenia jest 1,5% dopłaty. Jeśli cena rzepaku np. będzie na poziomie 1600 zł/t, a średnie zaolejenie zbadane w punktach skupowych będzie na poziomie 42%, oznacza to ok. 50 zł różnicy w cenie – na niemieckich warunkach cena wyniesie 1550 zł/t, a na krajowych – 1600 zł/t. Jeśli rolnik dostarczy rzepak o zaolejeniu 43% to jest 1,5% do przodu. Jesteśmy przygotowani na podpisywanie takich także w tym sezonie. Proponowaliśmy już wcześniej producentom takie rozwiązanie, ale nie było większego zainteresowania – podkreślała Anna Bykowska z ADM Szamotuły. mwal
