Jest to możliwe, ale jest wiele uwarunkowań. Sprawca choroby (pierwotniak) jest pasożytem bezwzględnym, tj. rozwija się̨ tylko w żywych roślinach. Jego pojawienie się̨ na polu oznacza, że przez kilka lub kilkanaście lat będzie atakował rośliny z rodziny kapustowatych, nie tylko uprawne, ale także chwasty. Istnieje ponadto ryzyko przenoszenia patogenu z glebą na maszynach i środkach transportu, co wymaga ich czyszczenia i dezynfekcji po każdorazowej obecności na zainfekowanym polu lub kontakcie z porażonymi roślinami czy nasionami.
Profilaktyka polega na:
- siewie odmian o podwyższonej odporności na sprawcę choroby (w ostatnich latach do KR wpisano m.in. odmiany: Augusta, SY Alibaba, SY Alister, Mentor, Archimedes, DK Platinium, Alasco),
- 7–9-letnią przerwę̨ w uprawie rzepaku i innych roślin z tej rodziny na zainfekowanym polu (np. gorczycy w międzyplonie),
- uprawę̨ gatunków niebędących żywicielami (zboża, kukurydza, buraki, ziemniaki, bobowate).
Warto także zwrócić́ uwagę̨ na:
- dokładne przyorywanie resztek pożniwnych,
- obojętne pH gleby (wapno tlenkowe przed siewem rzepaku ogranicza rozwój zarodników, ale ich nie zwalcza),
- niszczenie samosiewów i chwastów z rodziny kapustowatych,
- czyszczenie oraz dezynfekcję maszyn i środków transportu,
- unikanie wczesnych siewów,
- nawożenie przedsiewne azotniakiem.
Do chemicznego zwalczania kiły w fazie BBCH 14–16 zarejestrowany jest środek Topsin M 500 SC (tiofanat metylu).
