Odmiany samokończace, tradycyjne i pastewne – to wszystko ma znaczenie, ponieważ każdy z tych typów niejako de terminuje przeznaczenie danej odmiany oraz możliwości jej uprawy w konkretnych warunkach, a nawet okolicznościach. Konkretny typ będzie się odznaczać charakterystycznym dla siebie wzrostem wegetatywnym, a co się z tym wiąże – także potrzebą indywidualnego podejścia, jeśli chodzi np. o zbiór.
Odmiany samokończące, a tradycyjne
Odmiany samokończące można spotkać w łubinie oraz bobiku. W łubinie są to odmiany mające tylko pęd główny, na którym umieszczone są wszystkie strąki. Nie mają rozgałęzień bocznych lub mają szczątkowe, które nie przerastają na wysokość pędu głównego – same ograniczają rozwój wegetatywny. Są nice niższe i równomierniej dojrzewają w porównaniu z odmianami niesamokończącymi, które mają pędy boczne, wbrew błędnemu przekonaniu nie zawsze nierównomiernie dojrzewające.
U bobiku odmiany samokończące to odmiany o tzw. szczytowym kwiatostanie. W części wierzchołkowej rośliny zakończone są strąkami, nad którymi nie wyrastają już dodatkowo części wegetatywne – łodyga i liście. Odmiany takie są też mniej łamliwe od niesamkończących i podobnie jak w łubinie dojrzewają wcześniej o około 5 dni od niesamokończących.
Po lewej odmiana samokończąca łubinu żółtego bez rozgałęzień bocznych, nieco wcześniej dojrzewająca. Po prawej natomiast odmiana tradycyjna łubinu żółtego. Niesamokończąca, z wyraźnymi rozgałęzieniami i umieszczonymi na nich strąkami.
Na podst. 100 pytań o strączkowe
