Stosunkowo duża powierzchnia łubinu wąskolistnego nie przekłada się na zbiory jego nasion na paszę. Znaczna część z jego upraw idzie bezpośrednio „pod talerzówkę” lub siana jest w celu pozyskania nasion do siewu w kolejnym roku lub w międzyplonie. Czy mała ilość nasion łubinu na rynku paszowym, to tylko kwestia zawodności plonowania nasion, czy także wynik błędów agrotechnicznych? Jak uprawiać łubiny, aby ich nie popełniać. Przedstawiamy agrotechnikę łubinów krok po korku. Będzie to cykl artykułów pod hasłem "Uprawa łubinu krok po kroku", gdzie znaleźć będzie można pozostałe artykuły z tej serii.
Gleba pod łubiny
Generalnie twierdzi się, że łubiny mają najmniejsze wymagania spośród strączkowych dotyczące stanowiska. Z drugiej strony nie znoszą błędów uprawowych.
- Gatunkiem tolerującym najsłabsze gleby jest łubin żółty. Bez obaw można go wysiewać na glebach V, a nawet VI klasy bonitacyjnej, ale im lepsze stanowisko, tym lepiej będzie plonować, choć nie nadaje się na gleby I czy II klasy. Toleruje też najniższe spośród łubinów pH gleby i radzi sobie przy pH poniżej 5,0, ale… lepiej będzie plonował na glebie o pH pomiędzy 5,5 a 6,0. Jednak łubin żółty źle reaguje na wapno podane bezpośrednio przed jego siewem i regulacja pH powinna mieć miejsce przynajmniej rok przez planowaną uprawą łubinu.
Zobacz także: Jakie odmiany łubinów, bobiku, grochu oraz soi znalazły się w rejestrze 2025?
- Nieco większe wymagania glebowe ma łubin wąskolistny. Pod jego uprawę nie powinno się przeznaczać najsłabszych gleb. Gatunek wykorzysta potencjał plonowania gleb klasy IVa i IVb, a granicą jego uprawy powinny być gleby klasy V, pod warunkiem, że są w dobrej kulturze, nie są zamulone, zaskorupiające się i nie ma w nich podeszwy płużnej oraz po siewie utrzymują na tyle dużo wilgoci, aby dać szansę na działanie doglebowych substancji herbicydowych. Także pH gleby pod łubin wąskolistny powinno być nieco wyższe niż pod żółty, a przede wszystkim stabilne, czyli uregulowane co najmniej 1–2 lata przed siewem tego gatunku łubinu. Dolną granicą pH dla łubinu wąskolistnego jest 5,8, a górną 6,6.
- W przypadku łubinu białego wymagania znowu wzrastają. Gleby klasy IIIa–IVb są najlepsze dla tego gatunku. Na glebie lasy II także się uda, ale pod warunkiem reżimu azotowego (przychodzi po uprawie wyczerpującej azot do poziomu niskiego wg badań próbek gleby). Tutaj jest też ważne, aby gleby, zwłaszcza wyższych klas bonitacyjnych, nie były zbyt ciężkie, a jeżeli mają dużo części ilastych, to powinny być w dobrej kulturze, czyli o strukturze gruzełkowej. Ponieważ nasiona łubinu białego mają wysoką masę tysiąca nasion, to potrzebują do sprawnego kiełkowania dużo wody. Zatem gleba powinna utrzymywać wilgoć o okresie siewu, ale z drugiej strony zapewniać wymianę gazową.
Wilgoć dla herbicydów
Wspólną cechą pośrednią gleby dla wszystkich gatunków łubinów, o której rzadko kto wspomina jest wspomniane wyżej utrzymywanie wilgoci także po siewie. Niepowodzenie w uprawie tych gatunków jest często skutkiem zachwaszczenia. Tymczasem zwalczanie chwastów w łubinach prowadzi się głównie po siewie substancjami o działaniu na kiełkujące chwasty, czyli tzw. herbicydami doglebowymi. Gleba wysychająca po siewie nie zapewnia im skuteczności.
tcz
