Odpowiedź: Generalną zasadą, jaką należy się kierować w tego typu sprawach jest, by wszelkie ustalenia dokonane między darczyńcą (przekazującym darowiznę) i obdarowanym zostały spisane w formie umowy. Sama jej treść oczywiście zależy od tego, czemu dana darowizna ma służyć. Najczęściej sprowadza się to do tego, że darczyńca przekazuje gospodarstwo w zamian za rentę lub emeryturę i prawo do zamieszkiwania w tym gospodarstwie. Najczęściej właśnie w taki sposób regulowana jest darowizna – darczyńcy przekazują gospodarstwo, jednak dalej mieszkają w gospodarstwie, pozostając na utrzymaniu obdarowanych.
Darczyńcy znajdują się w uprzywilejowane pozycji i to oni mają większą możliwość narzucenia rozwiązań dla siebie korzystnych. Zacząć należy od tego, że darowizna gospodarstwa musi nastąpić w formie aktu notarialnego. Warto zatem już w akcie określić, na jakich zasadach ma nastąpić darowizna.
Przykładowo strony mogą ustalić, że darczyńca będzie miał prawo korzystania z określonych pokoi, kuchni, przydomowego ogrodu, budynków gospodarczych. Ponadto, obdarowany może zostać zobowiązany do pokrywania kosztów utrzymania i wyżywienia (energii elektrycznej, opału, żywności, odzieży), opieki medycznej, itp. Zgodnie z treścią art. 908 Kodeksu cywilnego, w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca może zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie, tj. w braku odmiennej umowy, przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym.
Wskazane wyżej przepisy znajdują zastosowanie w przypadku, gdy strony szczegółowo nie określą zakresu wzajemnych praw i obowiązków. Nic nie jest bowiem na przeszkodzie, by obdarowany był zobowiązany w mniejszym lub większym zakresie, niż wynika to z treści art. 908.
