Oczywiście, że wysokość koszenia ostatniego pokosu przed spoczynkiem zimowym runi łąkowej ma znaczenie. Przede wszystkim nie można jej skosić zbyt nisko, tzn. poniżej 8 cm. W okresie wegetacji nie powinniśmy zbyt nisko kosić runi, a spotykane jeszcze w zaleceniach 5–7 cm powinno raczej dotyczyć górnej granicy, tj. 7 cm. Zbyt niskie koszenie nie tylko powoduje zabrudzenia paszy, pogarsza jakość sianokiszonki, ale także wpływa na gorsze odrastanie runi po pokosie.
W przypadku ostatniego odrostu wysokość koszenia powinna być jeszcze wyższa i mieści się w granicach 8–10 cm, aby nie uszkodzić węzła krzewienia traw, co ograniczałoby tworzenie się nowych pędów. Pamiętajmy, że pędy jesienne zimują i w następnym roku będą stanowić główny plon zielonej masy. Pędy zawiązane jesienią są także trwalsze niż te wytworzone wiosną. Zbyt niskie koszenie może także pozbawić trawy (zwłaszcza wysokie) materiałów zapasowych, które są niezbędne do dobrego przezimowania i szybkiej regeneracji po zimie. Najwięcej materiałów zapasowych gromadzi się w skróconych międzywęźlach oraz źdźbłach, a u traw rozłogowych w rozłogach.
