Miniony sezon wegetacyjny nie był zbyt korzystny dla plonowania pszenżyta jarego. Średni plon ziarna wyniósł 55,4 dt/ha na przeciętnym poziomie agrotechniki (a1) i blisko 60 dt/ha na wysokim (a2). Uzyskane plony były nieco niższe niż w roku 2022 i wyraźnie niższe niż w roku 2021. Spośród badanych odmian, średnio w trzyleciu najlepiej plonowała odmiana Toristo. Dobrze plonowały również Hugo, Impetus i Santos. W roku 2023 gorzej niż w latach poprzednich wypadły natomiast odmiany Gucio, Mamut i Dublet (tab. 1.).
Zobacz także: PDO – malejący areał pszenicy jarej. Jaki obszar obsiano pszenicą w 2023 roku?
Różnice w średnim poziomie plonowania badanych odmian są stosunkowo niewielkie i w zależności od poziomu agrotechniki wynoszą 4–6 dt/ha. Średni przyrost plonu na wysokim poziomie agrotechniki, który w pszenżycie jarym obejmuje tylko dwukrotne stosowanie fungicydów oraz nawożenie dolistne, wyniósł tylko 5 dt/ha. Największym przyrostem plonu na poziomie a2 wykazały się odmiany Toristo i Sopot, a najmniejszym – Erwin i Mazur.
Podatność na wyleganie pszenżyta
Pszenżyto jest zbożem średnio wysokim, większość odmian ma ok. 100 cm wysokości, lecz jest dość podatne na wyleganie, które wystąpiło w ok. 60% doświadczeń. Genetyczna odporność jest tu szczególnie istotna ze względu na brak zarejestrowanych w tym gatunku retardantów.
Różnice odmianowe są w tej cesze dość duże. Większą odpornością na wyleganie wyróżniają się odmiany Impetus, Kompan, Mamut, Mazur i Sopot, które są niższe od pozostałych. Małą odpornością na wylegnie cechują się natomiast odmiany Dublet i Toristo. Odmiany pszenżyta jarego badane w PDO nie różnią się natomiast znacznie pod względem odporności na choroby. Na ogół oceny te mieszczą się w zakresie od 4 do 6 (w skali 9-stopniowej). Jedynie odmiana Sopot wykazuje mniejszą odporność na rdzę żółtą (ma notę 3).
