Grzybica skóry bydła
Grzybica skóry lub dermatofitoza jest często występującym problemem zdrowotnym u cieląt ras mlecznych, w tym także wykorzystywanych do opasu (może wystąpić również u zwierząt dorosłych). Ich znaczenie u gatunków wrażliwych jest istotne ze względu na potencjał zoonotyczny, ekonomiczne konsekwencje zakażenia w grupowych systemach utrzymania wielu gatunków zwierząt, zarówno hodowlanych, jak i domowych. Wynika to z faktu, że zarodniki grzybów obecne są na powierzchni skóry zwierząt, które nie wykazują objawów choroby i u ponad 20% klinicznie zdrowych zwierząt w grupach technologicznych, gdzie obecnie są osobniki zakażone bezobjawowo, tzw. zwierzęta nosiciele.
W czasie zimy i w stresie
Najczęstszym grzybem powodującym zakażania u bydła jest Trichophyton verrucosum, rzadziej Trichophyton mentagrophytes. Zakażenia dotyczą najczęściej młodych cieląt w wieku od drugiego miesiąca życia do pierwszego roku życia. Moment wybuchu choroby (poza wiekiem) zbiega się zazwyczaj z różnymi czynnikami wywołującymi stres, tj. grupowanie, zmiana miejsca pobytu oraz zmiana sposobu żywienia. Wynika to z bardzo dużej oporności i długiej przeżywalności grzybów, mimo sanityzacji i dezynfekcji kojców.
Ważną rolę odgrywa także pora roku. Objawy kliniczne dermatofitozy są obserwowane najczęściej w miesiącach zimowych i wiosenno-zimowych, rzadziej wybuch choroby ma miejsce latem. Wyjątkiem może być moment przemieszczenia zwierząt do środowiska o niskiej temperaturze, wysokiej wilgotności i ograniczonym dostępie do światła słonecznego. Ważnym czynnikiem predysponującym (szczególnie w dużych stadach) jest duża koncentracja i wspomniane grupowanie młodego bydła z różnych miejsc do jednego tzw. centralnego punktu odchowu cieląt. Z taką sytuacją bardzo często mamy do czynienia w przypadku cieląt przeznaczonych do opasu, pochodzących z różnych gospodarstw.
