Ziemniak charakteryzuje się dość znacznymi potrzebami pokarmowymi zarówno w odniesieniu do makro-, jak i mikroskładników. Na tonę bulw roślina pobiera bowiem 6 kg K2O, 5 kg N, 1,5 kg P2O5, 0,7 kg MgO, po 0,6 kg S i CaO oraz 43 g Fe, 7,7 g Mn, 7,5 g Zn, 2,7 g B, 2,2 g Cu i 0,1 g Mo. Przy dużej masie wytwarzanego plonu bulw, nawet w granicach 50–60 t/ha, przekłada się to na znaczne wymagania nawozowe.
Dodatkowo uprawa ziemniaków prowadzona w szerokich rzędach i mechaniczna pielęgnacja międzyrzędzi przyczyniają się do wzrostu mineralizacji substancji organicznej, co przy niewielkiej ilości resztek pozbiorowych skutkuje ubytkiem próchnicy w glebie.
Z tych względów stosowanie wyłącznie nawożenia mineralnego nie wystarcza do pokrycia potrzeb nawozowych ziemniaka, a wprowadzenie masy organicznej częściowo niweluje deficyt próchnicy wynikający z uprawy tego gatunku. Agrotechnicznie, jak najbardziej uzasadnione jest więc uzupełnianie składników pokarmowych w formie nawożenia naturalnego czy organicznego. Nawozy naturalne i organiczne, oprócz rekompensowania ubytku próchnicy oraz dostarczania makro- i mikroelementów, zwiększają pojemność sorpcyjną gleby, są też pokarmem i źródłem energii dla organizmów glebowych…
[bie]
