Gleby organiczne stanowią zaledwie kilka procent wszystkich gleb w naszym kraju (ok. 1,5 mln ha), ale są bardzo specyficzną grupą, należącą z największych lądowych magazynów węgla organicznego, ale wymagającą także odpowiedniej agrotechniki. W jaki sposób je użytkować i jakich błędów unikać?
Gleby organiczne od gleb mineralnych różnią się przede wszystkim zawartością węgla organicznego. W mineralnych jest to ok. 1–2%, a w glebach organicznych jego min. poziom to 12% węgla organicznego, choć jest on niejednokrotnie zdecydowanie większy. Kolejną różnicą między nimi jest materiał, z którego powstają – w Polsce głównie użytkowane rolniczo gleby organiczne powstały z torfów (torfowisk niskich). Trzeba wiedzieć, że gleby organiczne powstają w warunkach trwałego uwilgotnienia, czyli wysokiego poziomu wód. Aby je użytkować rolniczo, należy je odwodnić (zmeliorować). W efekcie powstaje w jej górnej warstwie mursz. Najczęściej na glebach organicznych rolniczych występują trwałe użytki zielone, które coraz częściej rolnicy przekształcają w pola uprawne, np. z przeznaczeniem pod kukurydzę. Co się wtedy dzieje na takich glebach? Jakie zachodzą przemiany fizyczne, tzn. jak to wpływa na zagęszczenie gleby, na ich strukturę i właściwości wodne, ale także jakie zachodzą przemiany chemiczne, a w szczególności jak to wpływa na mineralizację i uwalnianie składników pokarmowych. Czy jest szansa, aby długofalowo opłacalna było ich użytkowanie rolnicze, na cele inne niż pod użytki zielone? A w końcu, ile się z nich uwalnia tak „cennego” w ostatnich czasach węgla. Na te pytania poszukam odpowiedzi wspólnie z gościem specjalnym – prof. UPP Bartłomiejem Gliną z Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu.
