Gaz płynny pozyskuje się na dwa sposoby, w procesie rafinacji ropy naftowej oraz przy wydobyciu gazu ziemnego. Oznacza to, że dostępność tego paliwa jest praktycznie niezagrożona tak długo, jak działają rafinerie oraz wydobywa się gaz. Co więcej, LPG jest produkowany także w Polsce, w rafineriach w Płocku, Gdańsku, Możejkach i Litwinowie. Większość zapotrzebowania pokrywa jednak import. Gaz płynny dociera do Polski m.in. z Rosji, Szwecji, Stanów Zjednoczonych, Czech, Niderlandów i Niemiec, zarówno transportem lądowym, koleją, jak i drogą morską.
Warto podkreślić, że z roku na rok Polska coraz bardziej uniezależnia się od dostaw z Rosji: jeszcze w pierwszej połowie 2021 roku udział tego kraju w całości importu LPG do naszego kraju wynosił 62%, podczas, gdy rok później odsetek ten stanowił już tylko 50%.
Gaz płynny to nie to samo co gaz ziemny
Gaz płynny oraz gaz ziemny często są ze sobą mylone, między innymi ze względu na podobieństwo instalacji grzewczej, w której wykorzystuje się oba te paliwa. Są to jednak całkowicie różne substancje. W skład LPG wchodzi głównie propan, butan oraz domieszki innych gazów, podczas gdy gaz ziemny to głównie metan. Tym, co szczególnie różni oba te paliwa są właściwości chemiczne. Gaz ziemny w warunkach normalnych i w temperaturze panującej w naszym klimacie ma postać gazową. Aby go skroplić, należy schłodzić go do temperatury około -160°C – w ten sposób powstaje LNG.
Gaz płynny natomiast pod wpływem niewielkiego ciśnienia przyjmuje postać cieczy. Dlatego gaz płynny transportowany jest cysternami i tankowany do przydomowych zbiorników, natomiast gaz ziemny dociera do domów gazociągami. Warto także wiedzieć, że gaz płynny jest cięższy od gazu ziemnego, a więc ma większą gęstość i co za tym idzie – 2,5 – 3 razy wyższą wartość opałową. Propan i butan są też cięższe od powietrza, dlatego w razie wydostania się z instalacji zalegają przy podłożu, natomiast gaz ziemny unosi się w górę. Warto także wiedzieć, że propan i butan nie są gazami cieplarnianymi, w przeciwieństwie do metanu, który należy do głównych czynników, wywołujących to zjawisko.
Gaz płynny jest wygodniejszy
W przeciwieństwie do m.in. węgla, ekogroszku, pelletu i oleju opałowego, instalacja na gaz płynny jest praktycznie bezobsługowa. Zbiorniki są dobierane odpowiednio do powierzchni domu, dlatego jedno tankowanie zazwyczaj wystarcza na cały rok. Użytkownicy przydomowej instalacji LPG mogą także zapomnieć o dolewaniu, dorzucaniu do pieca, sprzątaniu popiołu i innych czynnościach, które są niezbędne w przypadku obsługi innych systemów grzewczych.
Gaz płynny, w przeciwieństwie do węgla i drewna, nie emituje szkodliwych dla zdrowia tlenków siarki i azotu, wchodzących w skład pyłu, który jest podstawowym źródłem niebezpiecznego dla zdrowia smogu. To ważne, ponieważ wg szacunków tylko w 2016 roku zanieczyszczenie powietrza spowodowało globalnie 3 miliony przedwczesnych zgonów. Ponadto spalanie węgla i drewna emituje 150x więcej tlenku węgla niż LPG. Poza zdrowiem, istotny jest też komfort mieszkańców: instalacja na gaz płynny oznacza brak zadymienia i gryzącego zapachu, tak charakterystycznego dla wyziewów z pieców opalanych węglem i drewnem.
BioLPG – jak powstaje?
Gaz płynny, używany do ogrzewania polskich domów już wkrótce ma szansę stać się w pełni ekologiczny, a to za sprawą rozwoju technologii bioLPG. Zielony gaz płynny to paliwo o takich samych właściwościach i kaloryczności, jednak wytwarzane z biomasy, a co za tym idzie – zeroemisyjne. Do surowców, z których produkowany jest bioLPG należą między innymi: odpady z przetwórstwa spożywczego, olej rzepakowy, tłuszcze odpadowe z przetwórstwa rybnego, czy techniczny olej kukurydziany. Polska Organizacja Gazu Płynnego zobowiązała się, że do 2049 roku LPG zostanie w pełni zastąpiony swoim zielonym odpowiednikiem.
Źródło: Polskiej Organizacji Gazu Płynnego (POGP)
Fot.
