Wartość nawozowa obornika wynika nie tylko z gatunku zwierząt w gospodarstwie, lecz także ze sposobu chowu, żywienia, przechowywania – fermentacji odchodów, a także zabiegów agrotechnicznych po zastosowania go na polu. W tabeli 1. zestawiono zakresy zawartości składników dla 4 rodzajów obornika. Własny obornik najlepiej zbadać w laboratorium agrochemicznym na zawartość składników. Podstawową cechą, ze względu na wymogi prawne (170 kg/ha N rocznie) jest masa azotu w 1 tonie świeżego obornika.
Przyjmując wartości średnie dla podanych zakresów można jednorazowo (rocznie) zastosować ok. 28 t/ha obornika bydlęcego, a tylko 7,5 t/ha obornika kurzego. W tej masie obornika bydlęcego znajduje się 70–80 kg P2O5, w oborniku kurzym aż 130–140 kg P2O5.
Dawka fosforu, którego działanie jest porównywalne z działaniem superfosfatu prostego, w tym drugim przypadku wystarczy na pokrycie potrzeb co najmniej dwóch wysoko plonujących roślin. Obornik i pomiot ptasi są ponadto dobrym źródłem wapnia i magnezu. Z podaną powyżej masą obornika kurzego można wprowadzić do gleby ok. 300 kg/ha CaO. Ta masa bilansuje 2-letnie straty składnika z gleby (w...
Dawka fosforu, którego działanie jest porównywalne z działaniem superfosfatu prostego, w tym drugim przypadku wystarczy na pokrycie potrzeb co najmniej dwóch wysoko plonujących roślin. Obornik i pomiot ptasi są ponadto dobrym źródłem wapnia i magnezu. Z podaną powyżej masą obornika kurzego można wprowadzić do gleby ok. 300 kg/ha CaO. Ta masa bilansuje 2-letnie straty składnika z gleby (w...
