Jest liczna grupa chwastów jarych, które nie przetrwają zimy. Są jednak wśród nich tzw. chwasty jare zimujące, np. fiołek polny, mak polny, maruna bezwonna, przytulia czepna, tasznik pospolity, tobołki polne, rumian polny, gwiazdnica pospolita, starzec zwyczajny, jasnota różowa, wiechlina roczna, stokłosa czy miotła zbożowa.
Jest też grupa chwastów wieloletnich – trwałych, które po pierwszym owocowaniu nie giną, ale nadal rozmnażają się za pomocą kłączy, rozłogów, korzeni czy innych części roślin. Do najczęściej spotykanych chwastów dwu- i wieloletnich należą: mniszek pospolity, ostrożeń polny, perz właściwy i powój polny. Oprócz rozmnażania wegetatywnego, mogą one ponadto rozmnażać się generatywnie, wydając duże ilości nasion, które rozprzestrzeniają się na znaczne obszary pól uprawnych.
Kto zatem postawił tylko na zimę, będzie musiał wcześnie i szczególnie skutecznie walczyć z zachwaszczeniem upraw ozimych. To jednak nie takie proste zadanie, gdyż aura może zablokować wczesne terminy zabiegu, a chwasty odporne na mróz i chłody rozpoczną wiosną wcześniej wegetację, uciekając fazą rozwoju z optymalnego terminu zabiegu. Starsze chwasty wymagają natomiast wyższych dawek herbicydów, nie gwarantując przy tym wysokiej skuteczności ich zwalczania.
[bie]
