Problemy z nawożeniem azotowym – czynniki wpływające na skuteczność zabiegu

Praktyka dowodzi, że niedobory podstawowych makro- i mikroelementów nawet jeśli trudne do zidentyfikowania w początkowych fazach wzrostowych roślin, są szczególnie widoczne w kolejnych okresach wegetacyjnych. Pierwszymi poważnymi objawami niedoboru azotu jest stopniowe, postępujące żółknięcie liści. Niski poziom azotu wpływa na obniżenie ilości chlorofilu w części naziemnej, co bezpośrednio przekłada się na zahamowanie podstawowych procesów metabolicznych. Niedobór chlorofilu, a także ograniczona absorbcja korzeniowa sprawiają, że proces wzrostu zostaje spowolniony lub całkowicie wstrzymany, a w przypadku niepodejmowania odpowiednich kroków związanych z poprawą kondycji odżywienia roślin,  może prowadzić do obumierania części uprawy. Zmniejszenie plonu oraz niska jakość materiału, który uzyskamy stanowią poważne zagrożenie dla ekonomicznej wydajności plantacji. Wysoki poziom konkurencyjności sprawia, że wszystkie działania prowadzone w gospodarstwie muszą być ukierunkowane na maksymalizację produkcji, przy jednoczesnym utrzymaniu kosztów na stosunkowo niskim poziomie. Właśnie dlatego kluczowe jest opracowanie technologii nawożenia  z dokładnym uwzględnieniem  potrzeb pokarmowych roślin, oraz parametrów stanowiska na jakim są uprawiane. Przy okazji ustalania strategii nawożenia, należy zadbać nie tylko o zbilansowanie makro i makroskładników ale i również o utrzymanie  wysokich standardów bezpieczeństwa względem środowiska naturalnego. 

Problemy z pogodą

Wpływ  na skuteczność nawożenia azotem ma wiele czynników.  Są to  między innymi : stanowisko na jakim prowadzona jest uprawa, odczyn gleb, jej naturalna zasobność w składniki pokarmowe, termin aplikacji i w końcu temperatura oraz ilość opadów.  

Z uwagi na okresy zapotrzebowania roślin na azot, nawożenie tym pierwiastkiem przeprowadza się wczesną wiosną, dzieląc dawki azotu na dwie lub trzy. 

Pierwsza dawka azotu powinna być zaaplikowana do gleby, jeszcze przez ruszeniem wegetacji wiosennej.  Tak aby to azot czekał na roślinę, a nie odwrotnie.  Z założenia ma to być dawka regeneracyjna. Rośliny po okresie zimowego spoczynku są „ głodne”, a zadaniem tej dawki jest dostarczenie  im pożywienia w postaci azotu, w takiej ilości który pozwoli im na swobodne wystartowanie z wegetacją.  Jednak mimo prostego mogłoby się wydawać założenia, terminowe i skuteczne przeprowadzenie wiosennego nawożenia azotem bywa dość kłopotliwym zadaniem. 

Wczesnowiosenna kapryśna aura, może znacznie utrudnić terminową i efektywną  aplikację nawozu.  W latach wilgotnych, po śnieżnej zimie, topniejący na polach śnieg, uniemożliwia wjechanie traktorem na pole. Jeżeli uda się dokonać wysiewu, w terminie agrotechnicznym,  nadmierne opady powodować będą wypłukiwanie azotu azotanowego w głąb profilu glebowego,  poza obszar strefy korzeniowej roślin.  Powoduje to jego oczywisty brak w obszarze w  którym rośliny są go w stanie pobrać.  Wypłukany z gleby azot, za pośrednictwem wód gruntowych trafia do wód powierzchniowych, i powoduje ich nadmierną eutrofizacje czyli niekontrolowany rozkwit glonów oraz sinic.  Z innej strony wiosenne gwałtowne i intensywne opady przyczyniają się do fizycznego spłukiwania granul nawozu z powierzchni pola,  co oczywiście obniża efektywność nawożenia. 

Z kolei w latach suchych, kiedy ilość opadów jest znikoma, a temperatury relatywnie wysokie doświadczamy kłopotu z rozpuszczaniem się nawozu, oraz transportem uwolnionych składników w obszar strefy korzeniowej. Problem ten dotyczy saletry, saletrzaków oraz ich pochodnych.  W przypadku nawozów zawierających formę amidową  np. mocznik , susza i  wysokie temperatury przyczyniają się do zbyt intensywnej przemiany formy amidowej, w amonową, co skutkuje ulatnianiem się azotu w postaci amoniaku  do atmosfery.

Ulatnianie, spłukiwanie, wymywanie azotu to nie tylko empiryczne straty  finansowe dla gospodarstwa ale i obniżenie efektywności nawozu a w konsekwencji negatywny wpływ na uprawę. Oprócz strat  ekonomicznych,  dodatkowo stanowią one poważne zagrożenie środowiskowe.



Super N 46 – innowacyjne rozwiązanie do problemów
Wymienione zagrożenia i ograniczenia dotyczą konwencjonalnych nawozów azotowych.  Ich zastosowanie jesienią, co bywa praktykowane w celu podniesienia kondycji ozimin, przed zimowym spoczynkiem,  wiąże się z innym ryzykiem tj. nadmiernego uwodnienia roślin przed zimowym okresem spoczynku, co obniża ich odporność na zimowe niskie temperatury.
 
 Super N46 to nowoczesny nawóz azotowy, który dzięki wykorzystaniu innowacyjnej technologii  przeprowadzaniu badań  laboratoryjnych oraz polowych, a także wykorzystaniu najnowszej wiedzy z dziedziny żywienia roślin, może być wykorzystany  jesienią. Aplikując odpowiednią dawkę nawozu jesienią, gwarantujemy roślinom jego optymalny poziom w glebie. Zatem nawet w warunkach mniej korzystnej wiosny rośliny są zabezpieczone w łatwo dostępny składnik. Innowacyjność produktu,  polega na otoczkowaninu nawozu inhibitorem ureazy. Powstrzymuje on działanie enzymu: ureazy obecnego w glebie, który odpowiada za konwersję niedostępnej formy amidowej w  dostępną amonową. Intensywne tempo tych przemian jest niekorzystne m in. ze względu występowanie strat z powodu ulatniania się azotu do atmosfery. Amidowa forma azotu, o obojętnym ładunku elektrycznym, jest łatwo transportowana w obręb strefy korzeniowej, gdzie bez strat i ryzyka podlega konwersji w dostępną formę amonową która jest wiązana przez pakietowe minerały ilaste kompleksu sorpcyjnego, gdzie oczekuje na pobranie przez roślinę.

Dodatkowo produkt przygotowany przez firmę Agrii nie wpływa na nadmierne podbudzenie roślin w okresie jesiennym, dając im tym samym lepsze warunki do przetrwania zimy i szybkiego wzrostu wraz z nadchodzącym wiosną ociepleniem. Dodatkową zaletą nawozu Super N46 jest duża, wyrównana granula, umożliwiająca równomierny wysiew, sięgający nawet 32 m.

Sięgnij po rozwiązania jutra, wybierz Super N46 - innowacyjne rozwiązanie do problemów


Agrii Polska Sp. z o.o.
www.agrii.pl