Rejony zmieniają rangę odmian żyta

Wybitna cecha żyta ozimego – wysoka mrozoodporność – sprawia, że w tej grupie roślin nie ma sobie równych. Najlepiej przetrzymało katastrofalne mrozy w zimie sezonu 2011/2012. Silne jesienne krzewienie pozwala też konkurować z chwastami, a wiosną w dobrej kondycji ruszać z wegetacją. Wyspecjalizowane i wysoko plonujące odmiany wymagają jednak profesjonalnej ochrony i zbilansowanego nawożenia, m.in. siarką, zwłaszcza formy mieszańcowe – coraz liczniejsze w Krajowym rejestrze i uprawie.

W badaniach PDO w ostatnim trzyleciu testowano 42 odmiany żyta ozimego w 46 punktach doświadczalnych rozlokowanych na terenie całego kraju. W artykule przedstawiono wyniki odmian, które w latach 2015–2017 przeszły co najmniej dwuletni cykl badań. W sezonie wegetacyjnym 2016/2017 średni plon ziarna wzorcowych odmian żyta na przeciętnym poziomie agrotechniki (a₁) w doświadczeniach PDO wyniósł 70 dt/ha i był o 3,2 dt/ha wyższy niż w sezonie 2015/2016.

Prawie w każdej części kraju inna odmiana wiedzie prym. W rejonie I jest nią KWS Piano, w II – KWS Theofano, w III i IV – KWS Loretto, w V – KWS Classico, a w VI – KWS Florano. Odmiany żyta ozimego najlepiej plonują w rejonie I, gdzie 47% przekroczyło wynik 90 dt/ha. Z kolei najsłabsze wyniki notuje się w rejonie II i VI, gdzie średnia wynosiła nieco ponad 74 dt/ha. Różnica pomiędzy najlepszym i najsłabszym rejonem kraju wynosi 13 dt/ha. Największe różnice między odmianami występują w rejonie I. Najlepiej plonowała tam KWS Piano (104,8 dt/ha), najgorzej Domir (72,6 dt/ha).

Więcej nt. wyników badań PDO żyta ozimego znajdziesz w wydaniu 7/2018 „top agrar Polska” na str. 86–93.
[bie]