Siarkę możesz zastosować nawet w styczniu

Podstawowa rzecz – bez siarki nie zostanie wykorzystany najważniejszy składnik plonotwórczy, czyli azot. Trzeba zatem o niej pamiętać i zastosować wcześniej, przed azotem.

Pierwsze pytanie, które rolnik powinien sobie zadać, brzmi: po co uprawianym roślinom siarka? Odpowiedź trzeba rozpatrywać na tle funkcji tego pierwiastka w roślinie. Pierwsza jest związana z gospodarką azotem. Siarka przez obecność w dwóch aminokwasach (cysteina i metionina) warunkuje sprawne przetworzenie pobranego azotu w białko. Wniosek jest więc prosty – niedobór siarki w okresie intensywnego wzrostu masy roślinnej zmniejsza tempo przyrostu, a tym samym rzutuje na wykształcenie elementów struktury plonu. Zboża niedożywione siarką wytwarzają mniej ziarniaków w kłosie, a rzepak mniej łuszczyn i nasion w łuszczynie. Pszenica niedożywiona siarką zawiera mniej glutenu. Z tej też przyczyny rolnicy stosują najczęściej nawozy siarkowe w pełni wegetacji, mając na uwadze głównie jakość plonu.
Druga grupa funkcji, jakie siarka spełnia w roślinie, to formowanie tkanek mechanicznych (lignina). W rzepaku okres ten jest bardzo krótki i przypada na fazę wzrostu pędu głównego. W zbożach okres ten rozciąga się na fazy strzelania w źdźbło do kłoszenia. Dobrze wykształcone tkanki mechaniczne to nie tylko wzrost odporności na wyleganie, lecz także ograniczenie presji patogenów.

Ważna zasobność gleby

Skoro już wiemy, za co odpowiada siarka, to musimy też wiedzieć, ile należałoby wprowadzić jej w nawozie. Największym problemem w wyznaczeniu dawki siarki jest nie tyle brak narzędzi diagnostycznych do oceny zasobności gleby, co brak rozwiązań praktycznych w tym zakresie (brak wdrożenia systemu nawożenia siarką). W najprostszym ujęciu zawartość siarki mineralnej (S-SO₄), czyli formy składnika pobieranego przez rośliny z gleby, mniejsza od 5–6 mg/kg gleby, jest sygnałem do stosowania nawozów siarkowych.